| Author |
 Topic  |
|
Deers
Advanced Member
Croatia
9403 Posts
Member since 29/03/2004 |
|
|
going going
Advanced Member
Serbia
11867 Posts
Member since 24/04/2012 |
|
|
Nula
Junior Member
415 Posts
Member since 13/05/2019 |
|
|
Nula
Junior Member
415 Posts
Member since 13/05/2019 |
|
|
morski
Senior Member
2658 Posts
Member since 09/08/2014 |
|
|
Sarghan
stripovi.com suradnik
Croatia
1799 Posts
Member since 26/01/2011 |
 Posted - 04/12/2019 : 23:46:15
|
DD VEC 153 Posle duge tišine
Imam jednog...poznanika. Išli smo skupa u razred u osnovnoj školi i tada smo se "relativno" često družili i u školi, ali i van nje. Nakon osnovne škole, svatko od nas je otišao u različite srednje škole, no i dalje smo se nastavili družiti izvan škole... neko vrijeme. Takoreći, iako smo se sve rijeđe čuli, život nas je već tada počeo odvlačiti u različitim smjerovima, dok nam naposljetku nije prekinuo kontakt.
Ipak, on je, igrom sudbine, ubrzo nakon toga postao relativno poznata ličnost i s vremena na vrijeme se pojavljivao u medijima. Ništa previše često, ali dovoljno da se može pratiti njegov "rast" i "razvoj". I bio je toliko zauzet da mi ni dan-danas nije jasno kako je uspio toliko toga napraviti u danu sa samo 24 sata. Zahvaljujući njegovom "statusu" sam na neki način ostao u kontaktu s njim i njegovim životom, i iako sam svako malo dobio želju da mu se javim, ipak to nisam učinio jer mu nisam htio oduzimati njegovo i više nego dragocijeno vrijeme koje je, očigledno, puno pametnije koristio nego ja. Teško mi je to objasniti, ali bilo mi je dovoljno ponositi se njime izdaleka i sljepo podržavati njega i njegove projekte iz "sjene", koliko sam mogao.
Desetak godina kasnije (više-manje), zadnja godina fakulteta, i iznenada, kao iz vedra neba, dobijem poziv od tog poznanika. U kratkim crtama, ponovno smo se, nakon toliko godina, nakratko našli uživo. I jednostavno rečeno, nastavili smo tamo gdje smo stali. Ne kao da smo nadoknadili propušteno nego više kao da se taj izosanak kontakta nikada nije ni dogodio. Kao da smo se cijelo to vrijeme i dalje redovno i učestalo družili i komunicirali, kao da nismo ništa propustili jedan o drugome svih tih godina. Takoreći, sve je bilo jednako kao i tada, prepoznatljivo i u pozitivnom raspoloženju, s jednakom otvorenošću i iskrenošću. Naravno, obojica smo se i više nego očigledno promijenili, ali smo istovremeno na neki način i ostali isti.
U narednim godinama je taj kontakt i dalje ostao relativno štur. Uobičajeno čestitanje rođendana, blagdana i slično. No to nam je i više nego dovoljno. I dalje se ne nalazimo i komuniciramo iz istih razloga kao i prije, no na neki način istovremeno djeluje i kao da se redovno družimo. On je i dalje popularna ličnost i svako malo se pojavljuje u medijima zahvaljujući čemu i dalje pratim njegov "napredak" (naravno, u jednoj mjeri on i mene prati na sličnom principu), no i ono najvažnije: da je i dalje živ i zdrav, ali i da se dalje i više nego uspješno bavi onim što voli.
Donekle sličan "osjećaj" imao sam i nakon čitanja ove Dylanove priče. Da sam nekim slučajem zadnjih desetak godina bio izoliran od bilo kakvih stripovskih vijesti i da mi je netko dao ovu priču bez naznačenog imena autora koji ju je napisao, istog bih trena po stilu pisanja i scenariju prepoznao da je ovo dobri, stari Sclavi. Nakon dugo vremena, ponovno sam imao osjećaj da čitam Dylana Doga. Onog "pravog" Dylana Doga.
Kao što je vice napisao u svom komentaru, strip se čita kao poezija, u prepoznatljivom Sclavijevom rukopisu. Iako nije na razini iz najboljih dana i sama priča nije ništa veličanstveno, i dalje u sebi sadrži prepoznatljivu Sclavijevu notu, dubinu, pa čak i sadržaj. I doista, priča se bavi temama i likovima kojih se već doticao u serijalu, no nikada na ovoliko "kontrastan" način. I kao što su i mnogi prije mene rekli o ovoj priči, Sclavi nam ovdje ne kaže ništa novog iz perspektive stvarnosti, ne izmišlja toplu vodu već, baš suprotno, iznosi jedno dobro poznato i očigledno viđenje. Takoreći, surovu stvarnost te situacije. Ipak, to viđenje nikad nismo vidjeli ovoliko detaljno iz Dylanove perspektive jer je ono, ironično, toliko kontrastno onome kakvim ga je Sclavi u svim svojim prethodnim pričama predočavao. A najbolje od svega, time je Dylana kao lika učinio manje "nerealnim", manje stripovskim, manje fiktivnim. To jest, time ga je učinio toliko surovo "stvarnim", kao što to nikada do sada nije napravio. Dylan nikada ranije u njegovim pričama nije bio savršen, no ovdje ga je uspio prikazati u još realističnijem svijetlu, blisku stvarnim osobama iz stvarnog svijeta. Ponavljam, ništa novo što nismo znali od prije, ali je ipak novo iz perspektive Dylanovog lika. Tkoreći, stavio ga je u situaciju u kojoj bi netko s njegovom prošlošću u stvarnom svijetu vrlo lako mogao završiti.
Pričom doslovno odiše taj Sclavijev stil koji je još jedna potvrda one izlizane tvrdnje kako je jedini pravi Dylan onaj Sclavijev Dylan. To me potaklo na razmišljanje o tome da li su čitatelji i fanovi u prvih sto brojeva zavoljeli Dylana kao lika zbog njegovih karakternih crta i svih mana ili možda "Sclavijevog" Dylana. To jest, samog Sclavija, njegova razmišljanja i njegov stil pisanja. I da li su iz istih razloga nastavili pratiti serijal, kako bi i dalje "ostali u kontaktu" s tim viđenja?
Osobno, drago mi je nakon toliko dugo vremena ponovno pročitati jednu Sclavijevu noviju priču. Ne toliko zbog same kvalitete priče ili njegovogo prepoznatljivog rukopisa koliko zbog činjenice što iz nje vidim da se Sclavi i dalje drži, da je dobro i da još uvijek ima volje pisati, i to jednako dobro. To jest, da se i dalje bavi onime što ga zanima.
8/10 |
 |
|
|
Sarghan
stripovi.com suradnik
Croatia
1799 Posts
Member since 26/01/2011 |
Posted - 04/12/2019 : 23:47:36
|
A evo i komentara od vice, kad sam ga već spomenuo. A i da imamo dojmove na jednom mjestu.
quote:
Originally posted by vice
Poslije duge tišine
Predivna melankolična dilandogovska priča koja je ujedno i potpuna suprotnost onome šta DD jest, kao i savršen prikaz onog šta je uvik i bija - autorsko djelo Tiziana Sclavija. A ovim uratkom reka je mnogo, i malo, i ništa. Buka koja probija bubnjiće, tišina, dekadencija, skromnost, apstinencija i indulgencija. Početak i kraj. Kraj i početak.
Nije ovo nikakvo remekdjelo, ali se čita ka šta se čita poezija, a misli su poput onih koje imaš dok razmišljaš o jedinim ljudima do kojih ti je bilo stalo. I o sebi, kojeg mrziš, i voliš, i nešto između...
Osobno najdraži DD zadnjih par godina.
|
|
|
|
Deers
Advanced Member
Croatia
9403 Posts
Member since 29/03/2004 |
Posted - 05/12/2019 : 07:22:53
|
Ja je se ne sjećam toliko dobre... Ali evo mojeg komentara:
quote:
# 362 Dopo un lungo silenzio
Znamo za Dylanove probleme s alkoholom u prošlosti, a znamo i koji dramatični događaju su ih uzrokovali. Znamo koliko je nama lako vratiti se poroku kojeg smo ostavili. Samo jedna cigareta, samo jedna čaša, to se ne računa.... Ali koliko treba našem junaku, Dylanu, da posustane, da padne na dno? Zastrašujuće malo. Kao i nama samima.
|
"Trzaj mišica i nad prazninom sam." |
Edited by - Deers on 05/12/2019 07:35:20 |
|
|
|
Barker
Advanced Member
Fyro Macedonia
4651 Posts
Member since 10/10/2003 |
Posted - 05/12/2019 : 08:11:09
|
Citam komentare na fejsu u vezi #399, podeljeni su izmedju odlicnog i ocajnog s tim sto su ocajnici u vecini.
E sad, dali je do google prevoda ili ne, ali dosta njih pominje da se nakon broja 406, kad RR zavrsi mini arc, stvari vracaju kao sto su bile- to mi bas nije najjasnije |
Bistro i duboko nebo utociste pruza! |
Edited by - Barker on 05/12/2019 08:11:53 |
|
|
|
solar
Moderator
.jpg)
Croatia
21432 Posts
Member since 16/03/2004 |
Posted - 06/12/2019 : 13:43:51
|
Iznenađujuće iskren intervju s Recchionijem, svašta je on tu rekao, otprilike neki scenaristi više neće raditi na serijalu jer nisu baš zadovoljili, govori o manjim ili većim sukobima s kolegama, o tome kako je imao ozbiljne razgovore s Roijem i Stanom i činjenici da postoji generacijski jaz i da se ne trebaju svi autori međusobno voljeti i da je to posve normalno.
Evo par jako zanimljivih dijelova:
https://www.lospaziobianco.it/un-alieno-in-bonelli-roberto-recchioni-e-dylan-dog/?amp
quote:
Nasce quindi il vero Dylan di Roberto Recchioni. Un passo ulteriore e successivo alla veste di curatore della testata. Una responsabilità ancora più grande quindi?
Sì, sicuramente. È il passo che ha già fatto Mauro Boselli con Tex, e che io non avevo ancora avuto il coraggio di fare. Alla fine Boselli ha detto: Tex sono io. Quest’anno lui ha scritto 19 storie, una quantità impressionante. Una cosa che non capisco è perché non venga maggiormente celebrato un autore come lui, che vende qualcosa come 200000 copie al mese di media. Dovrebbe essere intervistato ogni giorno per la maestosità di quello che sta facendo. È quello che voglio fare anche io, iniziare a scrivere Dylan con molta forza e dare la mia visione effettiva del personaggio; gli episodi che ho raccontato fino a questo momento sono miei, ma ho sempre fatto la guest star per molti versi. Scrivevo una storia e poi sparivo per po’, mentre adesso si tratterà di scriverlo tanto.
quote:
Questo significa che il parco scrittori sarà rivisto e ridotto.
Sì, sì, è inevitabile. Per cinque anni mi sono speso davvero tanto nella ricerca e nella pubblicazione di voci adatte e interessanti. Alcune di queste voci hanno funzionato, alcune meno, ma di autori che si sono proposti per dire “adesso ti racconto come è il mio Dylan Dog” ne è arrivato uno solo, Alessandro Bilotta, che ogni anno ci racconta il “suo” Dylan Dog ne Il pianeta dei morti. E sono felice di pubblicarlo, anche se è difficilissimo perché Alessandro è lento ed è complicato. Ma è un autore che ha il coraggio di raccontare il suo Dylan e lo fa benissimo. Anche Paola Barbato fa il suo Dylan, ma Paola è, e sarà sempre, nella serie. Altri ci hanno più o meno provato, alcune storie hanno funzionato bene, altre meno, altri sono partiti in una maniera ma poi sono diventati qualcos’altro. Altri sono spariti. Quello che sicuramente è mancato nella generazione degli sceneggiatori che ho cercato, sia fuori che dentro la Bonelli, è un po’ di arroganza: Dylan tende a mettere tutti un po’ in soggezione e invece ho bisogno di autori che lo guardino dritto negli occhi. Ho bisogno di autori che mi dicano: Roberto parliamo di questa storia perché ti farà incazzare.
quote:
Vorrei parlare di Angelo Stano. Il 400 è un numero graficamente superbo, pieno di immagini simboliche di messaggi metanarrativi, forse una delle sue migliori prove.
Sì, credo sia una delle cose più belle che Angelo ha disegnato negli ultimi anni. Io sono uno sceneggiatore che parla con i disegnatori ma ero un poco in crisi con Angelo perché, dopo il mio arrivo come curatore della famiglia di testate di Dylan Dog, ad un certo punto ho sentito la necessità di cambiare l’approccio alle copertine. È chiaro che una scelta del genere ha generato una certa tensione tra me e lui. Poi abbiamo parlato, ci siamo confrontati e abbiamo capito che quello non era un momento di crisi ma di rinnovamento. Sollevato dall’impegno delle copertine, Angelo poteva concentrarsi solamente sul disegno, tornando alla ricerca e al fumetto puro, per fare le migliori storie possibili. Avevo un disperato bisogno di lui perché lui è Dylan Dog, Dylan non puoi immaginarlo se non disegnato da Stano. O da Corrado Roi. Anche con Corrado, all’inizio, è stata complicata. Ci scornavamo sempre. Io lo adoro come persona e pure come artista, ma solo quando ha voglia di disegnare, quindi con lui mi sono posto del tipo “Corrado dimmi che cosa non ti va di fare e cosa ti piace fare, e io ti scriverò storie su misura dove mi darai il meglio. Ma non mi dare più il compitino fatto alla buona perché io voglio il miglior Roi”. Oggi io e lui siamo amici e lavoriamo splendidamente assieme. È assurdo perché, in questo momento, i rapporti migliori che coltivo tra gli autori Bonelli sono quelli con Boselli, Roi, Stano e Mari. Tutte personalità piuttosto ostiche. Questo mi fa pensare che anch’io non devo avere un carattere così facile. Questa cerchia di persone che si intendono bene evidentemente, ha il tratto comune di un carattere di merda (ride).
|
Edited by - solar on 06/12/2019 13:50:00 |
|
|
|
going going
Advanced Member
Serbia
11867 Posts
Member since 24/04/2012 |
|
|
Nula
Junior Member
415 Posts
Member since 13/05/2019 |
|
|
supermark
stripovi.com suradnik
(1).jpg)
Croatia
29619 Posts
Member since 06/02/2007 |
Posted - 06/12/2019 : 22:44:29
|
The real Dylan by Roberto Recchioni is born. A step further and subsequent to the role of editor of the publication. An even greater responsibility then?
Yes sure. This is the step that Mauro Boselli has already taken with Tex, and which I had not yet had the courage to do. Finally Boselli said: Tex, it's me. This year he has written 19 stories, an impressive amount. One thing I don't understand is why an author like him, who sells something like 200,000 copies a month on average, is no longer celebrated. He should be interviewed every day for the majesty of what he is doing. That's what I want to do too, start writing Dylan very forcefully and give my actual vision of the character; the episodes I've told so far are mine, but I've always been a guest star in many ways. I wrote a story and then disappeared for a while, but now it will be a question of writing it a lot.
This means that the writers' park will be reviewed and reduced.
Yes, yes, it is inevitable. For five years I have spent so much in researching and publishing suitable and interesting voices. Some of these voices have worked, some less, but of authors who have proposed to say "now I'll tell you what my Dylan Dog is like", only one came, Alessandro Bilotta, who tells us "his" Dylan Dog every year in The planet of the dead. And I'm happy to publish it, even if it's very difficult because Alessandro is slow and complicated. But he is an author who has the courage to tell his Dylan and he does it very well. Even Paola Barbato does her Dylan, but Paola is, and always will be, in the series. Others have more or less tried us, some stories have worked well, others less, others have started in one way but then they have become something else. Others have disappeared. What has certainly been lacking in the generation of writers I have tried, both inside and outside Bonelli, is a bit of arrogance: Dylan tends to put everyone in a bit of awe and instead I need authors who look him straight in the eye. I need authors to tell me: Roberto, let's talk about this story because it will piss you off.
I would like to talk about Angelo Stano. The 400 is a graphically superb number, full of symbolic images of metanarrative messages, perhaps one of his best proofs.
Yes, I think it's one of the most beautiful things that Angelo has designed in recent years. I am a screenwriter who talks to the designers but I was a little in crisis with Angelo because, after my arrival as curator of the Dylan Dog family, at a certain point I felt the need to change the approach to the covers. It is clear that such a choice has generated a certain tension between me and him. Then we talked, we compared and we realized that this was not a moment of crisis but of renewal. Relieved by the commitment of the covers, Angelo could concentrate only on the drawing, returning to research and pure comics, to make the best possible stories. I desperately needed him because he is Dylan Dog, Dylan can't imagine if he wasn't designed by Stano. Or from Corrado Roi. Even with Corrado, at the beginning, it was complicated. We were always out of date. I love him as a person and also as an artist, but only when he wants to draw, so with him I place myself like "Corrado tell me what you don't want to do and what you like to do, and I'll write tailor-made stories where you will give me the best. But don't give me the good job done because I want the best ROI ". Today he and I are friends and work beautifully together. It is absurd because, at this moment, the best relationships I cultivate between the Bonelli authors are those with Boselli, Roi, Stano and Mari. All rather tough personalities. This makes me think that I too should not have such an easy character. This circle of people who understand each other clearly has the common trait of a shitty character (laughs). |
|
|
|
Barker
Advanced Member
Fyro Macedonia
4651 Posts
Member since 10/10/2003 |
Posted - 07/12/2019 : 10:39:23
|
Hvala supermark!
Ovo je prepotentno na vise nivoa, ali kad su mu vec dali da bude vodja, neka bude po njegovom |
Bistro i duboko nebo utociste pruza! |
|
|
|
Nula
Junior Member
415 Posts
Member since 13/05/2019 |
|
|
pcoro
Senior Member
Croatia
2283 Posts
Member since 17/01/2006 |
Posted - 09/12/2019 : 08:20:16
|
Drago mi je što će se više posvetiti pisanju za Dilana, ali što se tiče ovog o Boselliju, meni se ne čini kao dobra stvar da jedan scenarist piše po 19 priča za jednog junaka u godini. To bi moglo biti dobro kroz neki kraći period, kao npr. u Americi gdje se uvijek priča o nečijim runovima na nekom stripu, ali u Italiji je drugačije. Boselli već 25 godina piše Teksa i napisao je neke od najboljih epizoda ali ako kreneš tim tempom, mora doći do zasićenja. To je po meni put u propast.
S druge strane, Rechioni je napisao malo priča za Dylana s obzirom na to koliko ga već godina piše, pa bi bilo interesantno stvarno vidjeti kako bi izgledao jedan cijeli njegov "run". Ko zna kad ćemo to dočekat kod nas.. |
|
|
|
solar
Moderator
Croatia
21432 Posts
Member since 16/03/2004 |
|
|
solar
Moderator
Croatia
21432 Posts
Member since 16/03/2004 |
Posted - 16/12/2019 : 13:36:17
|
Naslovnica se referira na onu prvu Villinu naslovnicu, samo su ovdje svi mrtvi što bi trebalo označavati pokapanje starog Dilana!
Vjerujem da će reakcije biti divne! |
|
|
|
Nula
Junior Member
415 Posts
Member since 13/05/2019 |
Posted - 16/12/2019 : 13:48:37
|
- 666 tag će trajati do broja #406, nakon toga ide novi tag, za svaki narativni luk
- Naziv 402. broja bi se mogao prevesti kao Crveni suton
 |
|
|
|
Barker
Advanced Member
Fyro Macedonia
4651 Posts
Member since 10/10/2003 |
|
|
Nula
Junior Member
415 Posts
Member since 13/05/2019 |
|
|
Barker
Advanced Member
Fyro Macedonia
4651 Posts
Member since 10/10/2003 |
|
|
Sarghan
stripovi.com suradnik
Croatia
1799 Posts
Member since 26/01/2011 |
Posted - 16/12/2019 : 22:11:23
|
Cavenago mi na naslovnicama sve više počinje biti odličan na dosadan način.
Crtež obećava najboljeg Roija do sada.
Sadržaj? Pretpostavljam da ćemo na to morati pričekati na jedno od domaćih izdanja, no sve mi se više čini da će naslovnice talijanskih izdanja koje će do tada izaći (negdje između #430-#440) u većoj ili manjoj mjeri pokvariti određeni doživljaj i išćekivanje. Nekak sam baš ravnodušan prema tome kad znam da toliko zaostajemo.
Btw, zbog brade mi je prva asocijacija na Dylana s naslovnici bila njegov "dobri" otac iz #100. I onda kao kontrast toga 666. |
Edited by - Sarghan on 16/12/2019 22:15:49 |
|
|
|
Nula
Junior Member
415 Posts
Member since 13/05/2019 |
Posted - 18/12/2019 : 15:35:02
|
Ovako sam shvatio: usko povezane narativne lukove (cikluse) će pisati Rekioni. Između ciklusa će biti 1-2 standalone epizode koje će verovatno pisati drugi autori. Broj epizoda u ciklusu nije fiksan, tako da neće biti potrebe za filerima (kao u Siročad).
Corrado Roi: Xabaras
 |
Edited by - Nula on 18/12/2019 15:43:20 |
|
|
|
Barker
Advanced Member
Fyro Macedonia
4651 Posts
Member since 10/10/2003 |
|
|
Topic |
|
|
|
Dylan Dog 2.0. [pregled i diskusije novih epizoda]
